Maandag
Om 08:30 begint mijn dienst. Altijd even haasten, Elise naar school brengen om vervolgens op tijd te zijn bij mijn collega. Het lukt deze keer niet, geen geld voor de pont betekent omrijden. Een appje zorgt ervoor dat mijn collega op de hoogte is.
De dienst lijkt rustig. Twee kraamvisites is iets wat weinig voorkomt in onze bedrijvige praktijk. Toch kan een rustige dienst razendsnel omslaan in een drukke dienst. Er zijn wel acht dames die over tijd lopen, ook in het weekeinde is er weinig gebeurd. Dat maakt het spannend en leuk, geen dag is hetzelfde zo…
De visites zijn deze keer vlot gereden. Een tweede dag na de bevalling. Ik schuif aan een zonovergoten keukentafel vol pril geluk. Vol verwondering blijf ik wanneer ik zie hoe tedere ouders nieuw leven in hun armen koesteren. Er hangt iets sereens in de kamer de 1e twee dagen na de geboorte. Met de kraamverzorgende neem ik de controles door. Een enthousiaste hond doet mij uitgeleide wanneer ik terugloop naar mijn auto.
Onze praktijk beslaat een uitgebreid landelijk gebied, het maakt dat we veel tijd in de auto zitten. Het volgende gezin is een laatste dag van de kraamweek, de zaken blijken op de rit. Verder begeleiding vanuit ons is niet meer nodig, het consultatiebureau neemt de zorg over. Hechtingen bekeken, buik gevoeld en een op maat gesprek over anticonceptie.
Terug naar de praktijk waar veel zaken liggen te wachten. De praktijk tref ik in volle bedrijvigheid aan. De echoscopiste Joan werkt vandaag, mijn collega Yvonne doet spreekuur en de Angela onze assistente is aan het werk. Samen met Angela neem ik de afgelopen week door. I.v.m. met mijn vakantie praat ze me graag bij; een tweeling ontdekt bij de echo, iemand weer vlot zwanger na een miskraam, veel fijne nieuwtjes deze keer. Wanneer ik met mijn dienstmap en een kop thee naar het kantoor boven loop kom ik twee bekende glunderende gezichten tegen, met een woezel en pip koffertje in de hand. Oude bekenden opnieuw in verwachting van een wondertje.
De uren daarna handel ik veel zaken af; overleg met een psychiater, bloeduitslagen, brieven van gynaecologen, belletjes met zwangeren om afwijkende bloeduitslagen te bespreken, opstellen van verwijsbrieven. Af en toe onderbreekt de telefoon mijn bezigheden. Het ziekenhuis belt een kraambed door. Even een telefoontje met een zwangere die in het ziekenhuis ligt. Een berichtje naar iemand die morgen een keizersnede krijgt om succes te wensen. Ik krijg een berichtje terug, het kleine mensje is gedraaid naar een hoofdligging en het wordt toch op de normale manier geprobeerd. Altijd onverwacht de verloskunde en dat maakt het vak zo uiterst boeiend.
Om 12:30 een korte en gezellig lunch met het aanwezige team. Lang tijd om bij te praten is er niet want al snel gaat de telefoon weer en starten de spreekuren. Ook ik verdwijn weer naar boven. Om 15:00 uur gaat de telefoon; een aanstaande vader belt voor overleg, zijn vrouw heeft korte krampjes. Ik hoef nog niet op pad, ze willen het nog even aankijken.
Om 16:00 start ons werkoverleg iedere maandag. Deze keer met een heerlijke taart van een stel blijde ouders. Bijzonderheden worden besproken, nieuwe richtlijnen en protocollen geïmplementeerd. We scherpen elkaar en leren van elkaar in een veilige collegiale omgeving. Om 17:30 gaat de telefoon weer, de krampjes komen regelmatig nu of ik wil komen. Natuurlijk! 25 minuten later stap ik de kamer binnen waar een gespannen aanstaande moeder op bed ligt. Na het gesprek, onderzoek en observeren kan ik haar bemoedigen en geruststellen. De spanning lijkt wat af te nemen. Hoewel de bevalling nog niet begonnen is zal het niet lang meer duren. We spreken af dat ze me bellen wanneer ze me nodig hebben. Terug in de auto bellen met het gezin waar ik nu niet op tijd ga komen. Een echtpaar waarbij een miskraam gaande is bel ik dat ik een half uur later aankom. Ik wordt gastvrij ontvangen door het stel. We praten lang, ook over de oorzaken van een miskraam en de schuldgevoelens die maken dat de nachten lang zijn. Naast de psychische ondersteuning hier ook een lichamelijk onderzoek en we maken afspraken over hoe nu verder. Nog voor ik klaar ben gaat de telefoon; een aanstaande vader, een tweede kindje en weeën elke 2 min. Extra bijzonder als je ook de eerste bevalling hebt begeleid. Dat maakt dat ik weet dat ik echt moet opschieten, de eerst keer ging al zo vlot…
Snel vlieg ik Schagen uit, flink de gaspedaal ingetrapt. Gelukkig op tijd, het gaat zelfs niet zo vlot deze keer. Ik heb tijd om alles klaar te zetten en de kraamverzorgende te bellen. Het is altijd zoeken naar mijn plekje als verloskundige, een introverte barende deze keer. Ik moet haar de ruimte geven/met rust laten net als de vorige keer. En toch als het te hevig is en er tranen komen, rust mijn hand kort op haar arm, bemoedigend geruststellend. Korte woorden, het er zijn is voor nu genoeg.
Het kindje is levendig, nog volop bewegelijk en gunt zijn moeder geen rust. Het huis is gezellig, de kachel brand. Het bed is bijzonder, een matras op de keukentafel. Het duurt lang en toch iets na 22:00 wordt er staande naast het bed een prachtig volmaakt jongetje geboren. Ik doe een stapje terug, verricht het hoogstnodige en geniet van de kennismaking.
Na de geboorte van de placenta en inspectie of er gehecht moet worden. Installeer ik mij op de bank voor de administratie. Ik wordt verzorgd door de kraamverzorgende met een groot glas thee. Omdat het avondeten erbij ingeschoten is geniet ik van het beschuitje met blauwe muisjes. Twee uur na de bevalling ga ik terug naar de praktijk. Instrumenten reinigen, verlostas bijvullen, administratie en nog een tweetal dames mailen die op mijn lijstje stonden om die avond nog te bellen. Het blijft lastig plannen met zo’n grillige baan.
Om 02:00 uur die nacht rij ik mijn oprit op en stap onder een warme douche. Mijn gedachten lopen de dag langs om 2:30 stap ik mijn bed in. Zou ik kunnen slapen vannacht?
Solita Benschop
