Wereld prematuren dag: tot een maand geleden wist ik niet van het bestaan af, en had ik er zelf weinig mee te maken. Maar nu heb ik zelf een prematuur. 27 nov a.s. was ik uitgerekend. Vandaag, 17 november, stond mijn keizersnede gepland. Vanwege een placenta praevia (een laagliggende placenta die de uitgang blokkeert) kon ik niet natuurlijk bevallen. Na 2 natuurlijke bevallingen wel even schakelen. Maar het was niet anders.
Helaas werd ik in de nacht van 15 oktober wakker met bloedverlies. Met spoed gingen we naar het ziekenhuis. Het bloeden stopte niet. Gevaarlijk voor mij en de baby. Vroeg in de ochtend werd overlegd met de gynaecoloog om de baby te gaan halen. En toen was hij er ineens: Jur! 6 weken en 1 dag te vroeg. 2056 gram en 41 cm. En dan pas begint de achtbaan.
Jur ging meteen naar de neonatologie afdeling in de couveuse. Met allemaal snoertjes en toeters en bellen. Een heel naar gezicht. Je mag hem niet zomaar pakken en knuffelen. Daar zijn tijden voor, anders word het teveel voor hem. In plaats van een kraamweek thuis, rij je 3 x op een dag naar het ziekenhuis. Nog krom lopend van de pijn van de keizersnede. Met afgekolfde melk mee in je koeltas. Erg vermoeiend, en daarnaast moet je thuis ook nog je gezin draaiende houden. Want zij zijn er ook nog. Soms voel je je verscheurd: moet ik naar mijn baby in het ziekenhuis, of moet ik nu thuis blijven voor de andere kinderen? Een heel schema word er gemaakt per dag, wie gaat wanneer heen. Bepaalde mijlpalen mis je, omdat jij er dan net niet bent.
Elke dag is er een wel nieuwe mijlpaal. Van “eerste keer bezoek van mijn broers en zus” tot aan: “de sonde mag eruit!” En natuurlijk de allerlaatste fijnste mijlpaal kaart die Jur kreeg na 18 dagen ziekenhuis: “Hoera! ik mag naar huis!” Jur is nu 1,5 week thuis en het gaat erg goed met hem. Onze kleine kanjer.
Veel respect hebben wij gekregen voor ouders met kindjes die nog vroeger zijn geboren. Die helemaal naar Amsterdam moeten, en veel langer opgenomen zijn dan 3 weken. Tussen hoop en vrees in.
En een shout out naar de kundige en lieve verpleegsters in het ziekenhuis, die met alle liefde de baby’s verzorgen, proberen de ouders gerust te stellen, en ze te helpen met elk stapje op deze weg. 
